بررسی تراکم و غنای گونه ای جمعیت جوندگان در توده های دست کاشت آتریپلکس (مطالعه موردی: منطقه چپرقویمه)

با توجه به شرایط خشک آب و هوایی و شوری خاک ها در اعظم مناطق کشور، برای اصلاح و احیای بعضی از این مناطق اقدام به کشت گونه های غیر بومی آتریپلکس شده است. کاشت گیاهان غیر بومی، تغییراتی را در اکوسیستم به دنبال دارد. افزایش جمعیت جوندگان از مواردی است که در آتریپلکس کاری ها گزارش شده است. این تحقیق در مراتع آتریپلکس کاری شده منطقه چپر قویمه انجام شد. اثر کشت آتریپلکس و تغییر در سن، سطح تاج پوشش و تراکم این گیاه در واحد سطح بر تغییرات احتمال حضور، تراکم و غنای گونه ای جوندگان منطقه بررسی گردید. در هر یک از توده های دست کاشت آتریپلکس با سن متفاوت و منطقه شاهد تعداد 10 پلات (m15×m15) به صورت تصادفی، مستقر گشت. داخل هر پلات 9 تله در دهانه لانه فعال جوندگان کار گذاشته شد. در هر پلات متغیّرهای بیوفیزیکی گیاه آتریپلکس شامل سن، درصد تاج پوشش و تراکم در واحد سطح، همچنین حضور یا عدم حضور، تراکم و غنای گونه ای جوندگان اندازه گیری و ثبت گردید. داده های گرد آوری شده با استفاده از آنالیز واریانس، آزمون توکی، رگرسیون و روش فاکتور بیز تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد کشت آتریپلکس بر تراکم و غنای گونه ای جوندگان اثر دارد و باعث افزایش تراکم و غنای گونه ای جوندگان می شود. با افزایش سن توده های آتریپلکس، احتمال حضور، تراکم و غنای گونه ای جوندگان کاهش می یابد. با افزایش سطح تاج پوشش و تراکم بوته های آتریپلکس در واحد سطح، احتمال حضور، تراکم و غنای گونه ای جوندگان افزایش می یابد.